Alice In Chains • Albumy • Piosenki • Życiorys

Alice in Chains powstał latem 1987 roku w Seattle z popiołów glam-metalowego zespołu Alice N’ Chains, który Layne Staley prowadził z przyjaciółmi ze szkoły; po spotkaniu z Jerrym Cantrellem (gitarzystą o klasycznym wykształceniu i miłości do Black Sabbath oraz Hendrixa) oraz perkusistą Seanem Kinneyem i basistą Mikiem Starrem stworzyli mroczny, ciężki, ale melodyjny styl, łączący metalowe riffy z ponurymi harmoniami wokalnymi i tekstami o uzależnieniu, śmierci i alienacji – w chwili, gdy reszta Seattle grała jeszcze szybki punk lub pop-metal. Ich pierwsze demo „The Treehouse Tapes” z 1988 roku trafiło w ręce menedżera Soundgarden i Soon, Kelly Curtis i Nick Terzo, co otworzyło im drzwi do Columbia Records; debiutancki album „Facelift” z 1990 roku, wyprodukowany przez Dave’a Jerdena, przeszedł początkowo bez echa, dopóki singiel „Man in the Box” nie zaczął być masowo grany na MTV w 1991 roku – dzięki charakterystycznemu, dysonansowemu riffowi Cantrella i przerażającemu wokalowi Staley’a stał się hymnem nowej fali amerykańskiego ciężkiego rocka. Prawdziwy przełom przyszedł w 1992 roku wraz z akustycznym mini-albumem „Sap” i zwłaszcza „Dirt” – jednym z najważniejszych albumów lat 90.; nagrany w pięć tygodni w Los Angeles w atmosferze heroinowego chaosu, „Dirt” zawierał klasyki takie jak „Them Bones”, „Rooster”, „Down in a Hole” i „Would?” – wszystkie o wojnie, uzależnieniu i depresji – i sprzedał się w ponad 5 milionach egzemplarzy tylko w USA, stając się najczarniejszą, najcięższą i jednocześnie najbardziej przebojową płytą grunge’owej ery. W 1994 roku Layne Staley był już głęboko uzależniony, co doprowadziło do odwołania trasy z Metalliką i zamknięcia zespołu w studiu na pół roku; efektem był mroczny, psychodeliczny „Jar of Flies” – pierwszy w historii EP, który zadebiutował na 1. miejscu Billboard 200 – pełen akustycznych, melancholijnych utworów jak „Nutshell” i „No Excuses”, które pokazały, że Alice in Chains potrafi pisać piękne ballady równie przejmujące co heavymetalowe miazgi. Po śmierci bliskiego przyjaciela Demri Larrey w 1996 roku Staley zamknął się w mieszkaniu, a zespół nagrał ostatni album z jego udziałem – autorski „Alice in Chains” (tzw. „Tripod”) – wydany w listopadzie 1996 roku; płyta z fioletową okładką i trójnogim psem była najcięższa i najbardziej nihilistyczna w ich dorobku, ale wciąż zawierała przeboje („Heaven Beside You”, „Again”), choć Staley występował już tylko sporadycznie – ostatni koncert z nim odbył się 3 lipca 1996 roku w Kansas City podczas „Unplugged” MTV. Po śmierci Layne’a Staley’a 5 kwietnia 2002 roku (znaleziono go dopiero 19 kwietnia – dokładnie 8 lat po Cobainie) zespół zawiesił działalność na kilka lat; w 2005 roku Cantrell, Kinney i Starr zagrali pierwszy koncert charytatywny z różnymi wokalistami (m.in. Ann Wilson, Wes Scantlin), a w 2006 roku oficjalnie reaktywowali Alice in Chains z Williamem DuVallem (ex-comes with the Fall) – jego głęboki, mroczny baryton idealnie wpasował się w stare utwory i nowe kompozycje. Od reaktywacji w 2009 roku wydali trzy świetne albumy („Black Gives Way to Blue” z hołdem dla Staley’a w tytułowym utworze, „The Devil Put Dinosaurs Here” 2013 i „Rainier Fog” 2018), wrócili na szczyty list sprzedaży, zagrali największe festiwale i udowodnili, że są jedynym zespołem „wielkiej czwórki grunge’u”, który przetrwał w pełnej formie; w 2024 roku nadal koncertują, a Cantrell i DuVall tworzą jeden z najsilniejszych duetów wokalno-gitarowych współczesnego rocka. Dyskografia albumów studyjnych (rok + nazwa): 1990 – Facelift 1992 – Dirt 1995 – Alice in Chains 2009 – Black Gives Way to Blue 2013 – The Devil Put Dinosaurs Here 2018 – Rainier Fog