Pink Floyd – angielska grupa rockowa z gatunku rocka progresywnego (początkowo psychodelicznego), uznawana powszechnie za jeden z najważniejszych zespołów w dziejach współczesnej muzyki.
Grupa została założona w Cambridge (UK) przez trójkę studentów School of Architecture - Rogera Watersa, Ricka Wrighta i Nicka Masona w 1965 r. Dopiero później dołączył do nich Syd Barrett, który w zespole pełnił funkcję wokalisty i gitarzysty. Zespół zadebiutował płytą "The Piper at the Gates of Dawn", wydaną w 1967 roku. Została ona ciepło przyjęta przez słuchaczy i krytykę, głównie dzięki psychodelicznemu brzmieniu, które w dużej mierze było zasługą Barretta. Jednak w 1968 Syd z powodu postępującej choroby psychicznej i problemów z narkotykami został usunięty z zespołu, a na jego miejsce został przyjęty David Gilmour.
Grupa stała się słynna za sprawą ambitnych tekstów, solidnie skomponowanej i strukturalnej muzyki oraz mistrzowskiego wykorzystania dźwięków pozamuzycznych.
Grupa była mniej lub bardziej znana w różnych środowiskach, jednak światową sławę przyniósł jej album "The Dark Side Of The Moon" (1973). Mimo trudnej i gorzkiej tematyki (przemijanie, śmierć, szaleństwo) płyta stała się na tyle popularna, że spędziła nieprzerwanie 741 tygodni (14 lat) na amerykańskiej liście Billboard 200. Co istotne, nie był to sukces dla jednego pokolenia słuchaczy, także dziś młodzież z chęcią zapoznaje się z twórczością Pink Floyd. Z opinii krytyków: "The Dark Side of the Moon" to trudna płyta, gorzkie ponure utwory zachęcające do ucieczki przed pustotą egzystencji, jej "jałowością". Jakim cudem coś tak dekadenckiego stało się "hitem" wiedział chyba tylko Roger Waters, twórca tekstów do "The Dark Side...". Płyta ta była pierwszym koncept-albumem autorstwa Pink Floyd i w pewnym sensie przetarła drogę, którą podążyły kolejne ich albumy. Warto nadmienić, że "The Dark Side of the Moon" pomimo postępu technicznego jest uważana za najlepiej wyprodukowaną płytę w dziejach muzyki.
W 1975 roku pojawił się kolejny album - "Wish You Were Here" - rodzaj hołdu dla Syda Baretta, zawierający jedną z najsłynniejszych piosenek grupy - tytułową "Wish You Were Here", oraz nie mniej znaną suitę "Shine on You Crazy Diamond"
Kolejna płyta z 1977 roku - "Animals" - była w odczuciu krytyki krokiem wstecz. Grupa wykorzystała dwie starsze piosenki ("You Gotta Be Crazy" i "Raving and Drooling"), które po przeróbce i zmianie tytułu zostały włączone do koncept-albumu. Coraz wyraźniejszy był dominujący wpływ Watersa na twórczość Pink Floyd, co niejednokrotnie było źródłem napięć w zespole.
Kolejny album zaskoczył wszystkich. 30 listopada 1979 pojawił się dwupłytowy album "The Wall" zdobywając pierwsze miejsca na listach przebojów w USA i wielu krajach Europy stając się największym obok "Dark Side of the Moon" komercyjnym i artystycznym sukcesem zespołu. Jak napisał jeden z krytyków, "The Wall" to opera, heavy metal, folk, i disco, godny następca "Białego Albumu", krok milowy w dziejach muzyki rockowej.Singiel "Another Brick In The Wall" po dziś dzień pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych przebojów Pink Floyd. "The Wall" doczekało się również ekranizacji w reżyserii Alana Parkera. Jest to ostatni album nagrany w pełnym składzie. W trakcie prac nad nim z zespołu został usunięty Richard Wright (oficjalnie z powodu problemów z narkotykami)
Kolejny album, "The Final Cut" (1983) był całkowicie zdominowany przez Rogera Watersa. Za wyjątkiem piosenki "Not Now John" (z wokalem Gilmoura) Waters sam napisał i wykonał wszystkie obecne na albumie utwory, wśród których znalazło się kilka odrzuconych przy pracach nad "The Wall". Stało się to przyczyną licznych kłótni, zakończonych odejściem Watersa z zespołu. Próbował on zastrzec sobie prawa do nazwy "Pink Floyd" na drodze sądowej, ale nie udało mu się to. Zespół reaktywował się z Gilmourem i Masonem w składzie, do których dołączył Richard Wright jako muzyk sesyjny. Waters zajął się karierą solową.
W takim zestawieniu Pink Floyd nagrało jeszcze płyty "A Momentary Lapse of Reason" (1987) i "The Division Bell" (1994), uzupełnione albumami koncertowymi "Delicate Sound of Thunder" (1988) i "Pulse" (1995).
Grupa od roku 1994 do 2005 pozostawała nieaktywna. W lipcu 2005 roku reaktywowała się na występ koncertowy w swoim najbardziej charakterystycznym składzie (Waters, Gilmour, Wright, Mason), aby wspomóc akcję charytatywną Live 8.
7 lipca 2006 r. wskutek komplikacji cukrzycowych zmarł współzałożyciel grupy - Syd Barrett.
15 września 2008 r. zmarł wskutek choroby nowotworowej Richard Wright.
A, tak kończy się The Wall:
"Pojedynczo i parami, Ci którzy Cię naprawdę kochają chodzą tam i z powrotem po drugiej stronie ściany, skrwawione serca i artyści... lecz po co bić sercem w ścianę, za którą zamknął się szaleniec."
(kompilacja tłumaczeń P. Kaczkowski i W. Mann)
Członkowie zespołu:
Syd Barrett - gitara, śpiew
David Gilmour - gitara, śpiew, także gitara basowa i instrumenty klawiszowe
Bob Klose - gitara
Nick Mason - perkusja
Roger Waters - gitara basowa, gitara, śpiew, instrumenty klawiszowe
Richard Wright - instrumenty klawiszowe, śpiew
Muzycy towarzyszący:
Dick Parry - saksofon
Clare Torry - śpiew
Roy Harper - gitara, śpiew
Bob Ezrin - perkusja, instrumenty klawiszowe
James Guthrie - perkusja, syntezatory
Guy Pratt - gitara basowa, śpiew
Jon Carin - instrumenty klawiszowe, śpiew
Tim Renwick - gitara, śpiew
Gary Wallis - perkusja
Scott Page - saksofon
Durga McBroom - chór
Claudia Fontaine - chór
Sam Brown - chór
Snowy White - gitara