Scorpions – zespół hard rockowy założony w 1965 roku w Hanowerze (Niemcy).
Jeszcze przed nagraniem pierwszego albumu do założyciela grupy, gitarzysty Rudolfa Schenkera, dołączył wokalista Klaus Meine – obaj do dziś stanowią trzon grupy.
Debiutancka płyta Lonesome Crow wydana w 1972 roku w składzie K. Meine, R. Schenker, M. Schenker, W. Dziony, L. Heimberg, wpisywała się w nurt rocka progresywnego.
Od drugiego albumu, Fly to the Rainbow (1974) – nagranego w składzie Klaus Meine, Rudolf Schenker, Uli Roth, Rudy Lenners, Francis Buchholz – współpracę z grupą rozpoczął producent Dieter Dierks, pod którego okiem zespół stopniowo ewoluował w stronę klasycznego hard rocka i heavy metalu. W międzyczasie jednak nagrywane były także utwory psychodeliczne, czasami nawiązujące do dokonań Jimiego Hendrixa, głównie za sprawą upodobań kompozytora i gitarzysty Ulego Rotha (Hell Cat, Polar Nights, Virgin Killer).
Muzyk ten rozstał się ze Scorpions w 1977 roku, zakładając własny zespół – Electric Sun. Okres współpracy zespołu z Rothem zamknął pierwszy w historii Scorpions album koncertowy, Tokyo Tapes (1978).
Rotha zastapił Matthias Jabs (grający z zespołem do dziś), ponownie pojawił się też Michael Schenker, wyrzucony z zespołu UFO – obaj wzięli udział w nagraniu kolejnej studyjnej płyty Scorpions, Lovedrive (1979). Płyta ta, dość różnorodna stylistycznie (m.in. metalowe utwory, np. Another Piece of Meat, ballady, np. Holiday i Always Somewhere czy instrumentalny Coast to Coast) została wysoko oceniona przez krytyków i publiczność. Zaliczana jest dziś do najlepszych płyt zespołu, obok nagranej później płyty Blackout (1982) z utworami Dynamite, China White, When the Smoke is Going Down, a także płyty Love at First Sting (1984) z Crossfire, Still Loving You, Bad Boys Runnning Wild i Rock You Like a Hurricane.
Po dziś dzień wiele utworów z tych trzech płyt oraz m.in. The Zoo z Animal Magnetism (1980) i We'll Burn the Sky z Taken By Force (1977) stanowi trzon repertuaru koncertowego grupy.
Ukazanie się wyżej wymienionych płyt spowodowało wzrost popularności grupy, rozpoczął się okres udanych tras koncertowych i występów na wielkich festiwalach rockowych, m.in. Rock in Rio (1985) z Ozzym Osbourne’em, AC/DC, Iron Maiden oraz na Monsters of Rock w 1986 z Metallicą i Van Halen.
W 1985 roku ukazała się pionierska w formie kaseta video World Wide Live – impresja z życia zespołu w czasie trasy koncertowej oraz fragmenty koncertów.
Zespół w tym czasie stanowili: Klaus Meine, Rudolf Schenker, Matthias Jabs, Herman Rarebell, Francis Buchholz.
W 1988 roku (po czteroletniej przerwie) ukazała się kolejna studyjna płyta, Savage Amusement. Album mimo powodzenia w stacjach radiowych został źle oceniony przez recenzentów i fanów zespołu – uznano go wówczas za najgorszą płytę zespołu. Konsekwencją tego było zakończenie wieloletniej współpracy z producentem Dieterem Dierksem.
Sukces komercyjny (największy w historii Scorpions) osiągnęła następna płyta, Crazy World (1990), głównie dzięki melodyjnej balladzie Wind of Change z tekstem odnoszącym się do przemian ustrojowych w Europie Środkowo-Wschodniej. Utwór stał się przebojem w wielu krajach. Przed Wind of Change pojawiały się w mediach bardziej rockowe utwory z tej płyty – Tease Me Please Me oraz Don’t Believe Her – jednak nie osiągnęły wielkiej popularności.
W roku 1990 zespół wziął udział w koncercie i spektaklu Rogera Watersa na cześć historycznego wydarzenia, upadku muru berlińskiego.
Sukcesu Crazy World nie powtórzył kolejny album grupy – Face the Heat (1993) – oceniony jako zbyt nierówny; przeminął bez echa mimo dużej popularności muzyki rockowej w tamtym czasie.
Kolejne wydawnictwa studyjne Scorpions to nieudane eksperymenty, m.in. łagodzenie brzmienia, melodyjne wokalizy i proste kompozycje (Pure Instinct – 1996), a także zastosowanie dźwięków elektronicznych (Eye to Eye – 1999). Obie płyty większość recenzentów oceniła negatywnie i podobnie jak poprzedni album nie zostały one zauważone przez media i publiczność.
Dobre recenzje towarzyszyły natomiast ukazaniu się płyt, na których znalazły się głównie nowe wersje kompozycji z lat 80. m.in. z płyty Crazy World, wykonywanych z orkiestrą symfoniczną – Moment of Glory (2000) oraz "bez prądu" (2001) – Acoustica.
Również album Unbreakable z nowymi utworami 2004 roku (nagrany z Polakiem, Pawłem Mąciwodą) mimo pewnych niedoskonałości uzyskał pozytywne recenzje. Utwory typu New Generation, Blood Too Hot czy Through My Eyes nawiązują do charakterystycznego dla Scorpions stylu z okresu ich największej popularności.
W roku 2006 wydany zostaje dwupłytowy album zawierający wszystkie hity Scorpionsów.
14 maja 2007 roku ukazał się nowy album Scorpions - Humanity - Hour 1. Jest to pierwszy album koncepcyjny w historii zespołu. Styl na tym albumie różni się znacząco od poprzednich, co jest zasługą znanego producenta muzycznego - Desmond Child. Płyta została ciepło przyjęta przez krytykę, a także zdobyła wysokie miejsca na listach sprzedaży w różnych częściach Europy i świata, np. w Grecji (1 miejsce) czy w Rosji (miejsce 5).
Na 19.03.2010 zespół zaplanował wydanie nowego i ostatniego w swej karierze albumu o tytule Sting in the Tail. Dnia 24.01.2010 Scorpions zapowiedzieli koniec kariery, który ma mieć miejsce po zakończeniu najbliższej, mającej trwać kilka lat, trasy koncertowej, podczas której zespół planuje odwiedzić pięć kontynentów. Tego samego dnia zespół na swej stronie umieścił zapowiedź nadchodzącej płyty- znalazły się tam części utworów Raised on Rock oraz The Good die young.