STORY OF GOD - tekst piosenki • tłumaczenie piosenki

Before the first shadow that touched our hearts, there was only light I'm not just talking about the sunlight that would filter through the canopy like liquid gold, warm on my skin I'm talkin' about life, the air itself tasted sweet, like honey in rain, everything hummed The garden wasn't just a place we lived, it breathed with us There was no fear here, fear hadn't even been invented yet (Oh, ooh) A lion, this massive, beautiful creature, would lean its heavy head into my touch Everything was connected, everything was exactly as it was meant to be (Ooh) And Eve, when I look at her, I finally understand what God meant when he said, "Very good" (Oh) And then, there's Him, it's the cool of the day, that's when he comes You always know when he's near The air, it changes, expected (Oh, oh, oh) Like the atmosphere itself is leaning in to listen We hear the sound first, not heavy footsteps, but the shifting of the atmosphere A weight of goodness moving through the trees And we run, we run toward the sound (Oh, oh, oh) His voice, it isn't just sound It's the foundation of everything When he speaks it's warm, resonant, it vibrates in my chest (Oh, why?) They talk about the colors of the water, where the monkeys chatter so much, what it means to be us There's no gap between us, no hesitation, no hiding, it's complete It's a feast, right? Everywhere you look, taste the explosion in your mouth We're completely free, except in the very centre the tree of knowledge of good and evil (Ooh) It's the only boundary line in the world without walls God is very clear, don't touch it, the day you eat it, you die (Oh, oh, oh) Die? the word just hangs in the air, it means nothing to us (Ooh, oh, oh) We trust it, of course we do But I find myself near it more often than I admit, it's stunning (Ooh, oh, oh) The fruit looks different, it doesn't just look delicious, it looks wise Eve, one day by the tree, and there's this voice, smooth like polished stone It belongs to the serpent, the most clever, the most beautiful of them all He doesn't shout, he doesn't threaten, he just asks a question "Did God really say you can't eat from any tree?" It's a simple question, but it shifts the entire world on it's axis Suddenly, the God who gave us everything, sounds restrictive (Ooh, oh) The serpent tells me I will die (Ooh, oh) Tells me my eyes will be opened, that I'll be like God (Ooh, oh) That's the lure, it's not rebellion, it's ascension, it's the promise of more (Ooh, oh) He makes it sound like God is holding out on us The fruit is heavy on my hand, its skin is smooth, cool to the touch (Ooh, I ? , yeah) The tension is unbearable, imbibed The taste isn't just sweet or bitter, it tastes like everything at once The world tilts, she brings it to me, her eyes are wild (And it's wild) My gut screams that, "This is wrong" (There's no pain ? ) My parter, my reflection, she is still standing (Oh my) I trust her more than I trust the voice of God, I eat (Oh my) And instantly, the light fractures (Oh my God) It's like a mirror, shattering inside my soul The air turns cold (Oh my God), I look at Eve, she looks at me And for the first time, I mean really for the first time I see we are exposed, vulnerable, naked (And I said, "Oh my God") This is shame, we scrambled, panicked (I said, "Oh my God") We grabbed these big, rough, fig leaves, stichin' them to gather (I said, "Oh my God") They scratched my skin, they cover nothing (I said, "Oh my God") And then we hear it, His footsteps The sound that used to mean love, that used to mean safety (Oh my, Oh my God) Now means dread, absolute dread (Oh my God) We run, we hide in the thickest, darkest bush we could find (Oh my God), holding our breath And then His voice, it's not angry, not shouting, it's worse, it's heartbroken, "Where are you?" He knows exactly where we are physically He's asking where we've gone relationally Where we stand, trembling, covered in itchy leaves The question comes, gentle, but firm, "What have you done? Did you eat the fruit?" Is this where the fracture deepens? The break spreads? I look at the woman I love, and I point, "Is this the woman you gave me? I blame her? I blame Him?" And I point to the serpent, he tricked me The blame shifts faster and faster, we throw responsibilities anywhere, but ourselves And the verdict comes down that the world is broken now, because we broke it The ground will fight us, Earth will be a battle Relationships will be complex, painful, and death That word we didn't understand now, has a shape, it has our shape But then the strangest moment, He kneels down, He takes an animal One of the creatures Adam named It's the first death we witnessed, and he makes clothes for our skins that are heavy And they smell of loss, and they cover the shame The fig leaves was our idea, the covering is His It's this terrifying tender moment, he's judging us, yes, but he hasn't abandoned us But we can't stay, we've chosen knowledge over intimacy He walks us to the edge of the garden The air gets thinner out here, the ground is hard on my feet As we take that final step out of Eden, we look back And it's overwhelming, a celestial being An angel blazing with light and fire, holding a sword than spun, like it's a whirlwind The gates slammed shut with a sound that echoes across the universe We're outside, it's cold, the sun is setting We lost paradise, we lost an unbroken connection, we broke the world And that's how the silence began, the separation But as we walked away into the dust, and the thorns we carried A strange promise with us would whisper from God about a coming savior Someone who would crush the serpent's head The door to the garden was closed But the Story of God was just the beginning

Zanim pierwszy cień spowił nasze serca, istniała tylko jasność. Nie mówię wyłącznie o słońcu, które przenikało przez liście, jak płynne złoto, ogrzewając moją skórę. Mówię o życiu, powietrze smakowało jak miód w deszczu, wszystko tętniło życiem. Ogród nie był tylko naszym domem, oddychał razem z nami. Nie było tu strachu, bo strach nie został jeszcze stworzony (ach, oooo). Lew, majestatyczne stworzenie, przytulał się do mnie swoim ciężkim łbem. Wszystko było połączone, wszystko było takie, jakie być powinno (oooo). Ewa... Patrząc na nią, w końcu zrozumiałem, co miał na myśli Bóg, mówiąc: „Bardzo dobre” (ach). I wtedy nadchodzi On, w chłodzie dnia, wtedy przychodzi. Zawsze wiadomo, kiedy jest blisko. Powietrze się zmienia, czuje się coś oczekiwanego (ach, ach, ach). Jakby sama atmosfera pochylała się, by słuchać. Najpierw słyszymy dźwięk, nie ciężkie kroki, lecz zmianę w powietrzu. Ciężar dobroci przemieszcza się między drzewami. I biegniemy, biegniemy w kierunku dźwięku (ach, ach, ach). Jego głos to nie tylko dźwięk. To fundament wszystkiego. Kiedy mówi, jest ciepły, głęboki, wibruje w mojej piersi (ach, czemu?). Rozmawiają o barwach wody, gdzie małpy tak dużo szczekają, co to znaczy być nami. Nie ma między nami przepaści, wahania, ukrywania, jest pełnia. To uczta, prawda? Wszędzie, gdzie spojrzysz, eksplozja smaków w ustach. Jesteśmy zupełnie wolni, oprócz samego centrum, drzewa poznania dobra i zła (oooo). To jedyna granica na świecie bez murów. Bóg jest bardzo jasny, nie dotykaj, bo w dniu, w którym zjesz, umrzesz (ach, ach, ach). Śmierć? To słowo wisi w powietrzu, nic dla nas nie znaczy (oooo, ach, ach). Ufamy, oczywiście, że tak. Jednak znajduję się bliżej drzewa częściej, niż bym przyznał, jest oszałamiające (oooo, ach, ach). Owoc wygląda inaczej, nie tylko apetycznie, ale jakby miał w sobie mądrość. Ewa, pewnego dnia przy drzewie, i słychać głos, gładki jak wypolerowany kamień. Należy do węża, najbardziej przebiegłego, najpiękniejszego z nich wszystkich. Nie krzyczy, nie grozi, po prostu pyta. "Czy Bóg naprawdę powiedział, że nie możecie jeść z któregokolwiek drzewa?" To proste pytanie, ale zmienia cały świat na osi. Nagle Bóg, który dał nam wszystko, brzmi jak ograniczenie (oooo, ach). Wąż mówi, że nie umrę (oooo, ach). Mówi, że moje oczy się otworzą, że będę jak Bóg (oooo, ach). To kusi, to nie bunt, to wzniesienie, obietnica więcej (oooo, ach). Sprawia, że brzmi to, jakby Bóg coś przed nami ukrywał. Owoc jest ciężki w mojej dłoni, jego skórka jest gładka, chłodna w dotyku (oooo, ja ? , tak). Napięcie jest nie do zniesienia, przesiąknięte. Smak nie jest tylko słodki czy gorzki, smakuje jak wszystko naraz. Świat przechyla się, przynosi go do mnie, jej oczy są dzikie (i to jest dzikie). Moje wnętrze krzyczy, że „to jest złe” (nie ma bólu ? ). Mój partner, moje odbicie, ona wciąż stoi (o mój). Ufając jej bardziej niż głosowi Boga, jem (o mój). I natychmiast, światło się rozpada (o mój Boże). Jak lustro, roztrzaskane wewnątrz mojej duszy. Powietrze staje się zimne (o mój Boże), patrzę na Ewę, ona patrzy na mnie. I po raz pierwszy, naprawdę po raz pierwszy, Widzę, że jesteśmy obnażeni, bezbronni, nadzy (i mówię, "O mój Boże"). To wstyd, miotamy się, w panice, (mówię, "O mój Boże"). Zgarniamy te duże, szorstkie liście figowe, zszywając je (mówię, "O mój Boże"). Podrapują moją skórę, nie zakrywają niczego (mówię, "O mój Boże"). A potem go słyszymy, Jego kroki. Dźwięk, który kiedyś oznaczał miłość, bezpieczeństwo (o mój, o mój Boże). Teraz oznacza przerażenie, absolutne przerażenie (o mój Boże). Biegniemy, ukrywamy się w najgęstszym, najciemniejszym krzaku, jaki możemy znaleźć (o mój Boże), wstrzymując oddech. A potem Jego głos, nie jest zły, nie krzycze, jest gorzej, jest złamany sercem, "Gdzie jesteście?" Wie dokładnie, gdzie jesteśmy fizycznie. Pyta, gdzie zniknęliśmy relacyjnie. Gdzie stoimy, drżąc, przykryci swędzącymi liśćmi. Pytanie nadchodzi, łagodne, ale stanowcze, "Co zrobiliście? Jedliście owoc?" Czy tu pęknięcie się pogłębia? Czy rozłam się rozszerza? Patrzę na kobietę, którą kocham, i wskazuję na nią, "Czy to ta kobieta, którą mi dałeś? Obwiniam ją? Obwiniam Jego?" I wskazuję na węża, on mnie oszukał. Wina krąży coraz szybciej, zrzucamy ją gdziekolwiek, ale nie na siebie. A wyrok spada, że świat jest teraz złamany, bo my go złamaliśmy. Ziemia będzie się z nami walczyć, ziemia będzie bitwą. Relacje będą skomplikowane, bolesne, a śmierć. To słowo, którego nie rozumieliśmy, teraz ma kształt, ma nasz kształt. Ale potem, w najdziwniejszym momencie, On klęka, bierze zwierzę. Jedno ze stworzeń, które Adam nazwał. To pierwsza śmierć, którą widzimy, i robi z niego ubrania dla naszej skóry, które są ciężkie. I pachną utratą, i przykrywają wstyd. Liście figowe były naszym pomysłem, okrycie jest Jego. To ten przerażający, tkliwy moment, On nas sądzi, tak, ale nas nie opuszcza. Ale nie możemy zostać, wybraliśmy wiedzę nad intymnością. On prowadzi nas do krawędzi ogrodu. Powietrze staje się cieńsze tutaj, ziemia jest twarda dla moich stóp. Gdy stawiamy ostatni krok z Edenu, spoglądamy wstecz. A to przytłacza, niebiańska istota. Anioł płonący światłem i ogniem, trzymający miecz, który kręcił się, jakby to było tornado. Wrota zatrzasnęły się, a dźwięk ten echem rozbrzmiewał przez wszechświat. Jesteśmy na zewnątrz, jest zimno, słońce zachodzi. Straciliśmy raj, straciliśmy nierozerwalne połączenie, złamaliśmy świat. I tak zaczęła się cisza, separacja. Ale gdy odchodziliśmy w pył i ciernie, nieśliśmy dziwną obietnicę. Szepczącą od Boga o mającym nadejść zbawcy. Kogoś, kto zmiażdży głowę węża. Drzwi do ogrodu były zamknięte. Ale historia Boga dopiero się zaczynała. Przetłumaczone przez sztuczną inteligencję Popraw lub Zgłoś Napisz krótko dlaczego to tłumacznie powinno zostać usunięte: Opis: Opis zbyt krótki, napisz coś więcej. Wyślij Anuluj