Vuelve - tekst piosenki • tłumaczenie piosenki

Fría como una estatua de sal En un mausoleo de cristal Seca hasta los huesos por llorar Y muerta como puede estar Tiberio en su huacal Toda en ruinas como el Partenón Sola como terminó Colón Pálida como una Mona Lisa Amargada como un limón Arrugada como acordeón Como la Esfinge cuando Perdió su nariz Como Alejandro Magno Sin su espada y sin su dardo Como un pobre cristiano en pleno Imperio Romano Busco algo que pueda contestar Porque estoy cansada de pensar Cómo es que transcurren los segundos Y yo sobrevivo a este diluvio universal Sin más esfuerzo la explicación Aparece en un viejo cajón Y en menos de una sola fracción Vuelve a vivir y se viste de verde el corazón Como la Esfinge cuando Perdió su nariz Como Alejandro Magno Sin su espada y sin su dardo Como un pobre cristiano en pleno Imperio Romano Vuelve, vuelve Vuelve, vuelve Que mi vida se desliza por un caño Que mis pies de estar parados tienen callos Ya no sé cómo decirte que te extraño Y ya en éstas he pasado más de un año Vuelve, vuelve Vuelve, vuelve Que mi barca se está hundiendo en el lodo Que de angustia me he mordido hasta los codos Que mi mundo está vacío y aburrido Que me muero por tenerte aquí conmigo Vuelve, vuelve Vuelve, vuelve

Zimna jak statua ze soli W mauzoleum kryształów Wysuszona do szpiku kości od płaczu I martwa, jak Tyberiusz, który może być w swojej skrzynce Cała w ruinach niczym Partenon Sama, tak jak skończył Kolumb Blada jak Mona Lisa Kwaśna jak cytryna Pomarszczona jak akordeon Taka jak sfinks kiedy Stracił swój nos Niczym Aleksander Wielki Bez swojego miecza i bez strzały Jak biedny Chrześcijanin w środku Imperium Rzymskiego Szukam czegoś, na co mogę odpowiedzieć Bo jestem zmęczona myśleniem O tym jak mijają sekundy I przetrwam ten powszechny potop Bez większych wyjaśnień Pojawia się w starej szufladzie I w mniej niż jednym ułamku Znów żyje, a serce jest ubrane na zielono Taka jak sfinks kiedy Stracił swój nos Niczym Aleksander Wielki Bez swojego miecza i bez strzały Jak biedny Chrześcijanin w środku Imperium Rzymskiego Wróć, wróć Wróć, wróć Bo moje życie ześlizguje się po rurze Bo moje stopy od tego stania mają odciski Nie wiem jak Ci powiedzieć, że już za Tobą tęsknię A na nich spędziłam już ponad rok Wróć, wróć Wróć, wróć Bo moja łódź tonie w błocie Bo z nerwów obgryzam się po łokcie Bo mój świat jest pusty i nudny Bo umieram, żeby mieć Cię tutaj ze mną Wróć, wróć Wróć, wróć